People are furious about Polish climber and sports climbing instructor Kacper Tekieli Dzieci. Kacper is a Polish mountaineer, sports climbing teacher, and member of the Polish Mountaineering Association. He graduated from philosophical studies, during which he developed an interest in the highlands of the Bieszczady highlands. Kacper Tekieli zginął robiąc to, co kocha W maju tego roku Kacper Tekieli podjął się ambitnego zadania, polegającego na zdobyciu wszystkich alpejskich czterotysięczników. W spełnieniu tego marzenia męża aktywnie wspierała Justyna Kowalczyk-Tekieli, która wspólnie z ich synkiem, przebywała w Szwajcarii. Małgorzata Lebda „zbliżenie: wędrówka“Nowy Napis co Tydzień Zobacz więcej na www.nowynapis.euWydawcą portalu NowyNapis.eu jest Instytut Literatury (www.insty Kacper Tekieli nie żyje. Polski wspinacz, a prywatnie mąż Justyny Kowalczyk-Tekieli, zginął w Alpach. Miał 38 lat. Informację w rozmowie z "Przeglądem Sportowym" potwierdził Grzegorz Nie żyje Kacper Tekieli. Sportowiec przebywał w szwajcarskich Alpach, gdzie zdobywał kolejne szczyty. Jeszcze 9 maja za pośrednictwem mediów społecznościowych informował o kolejnych wyprawach. Przez wiele lat w jej życiu najważniejsze były narty i sportowe sukcesy. Aż wreszcie przyszedł czas na miłość. Justyna Kowalczyk, nasza utytułowana góralka z Kasiny Wielkiej po wyjściu za mąż, promienieje szczęściem. Jak znalazła miłość swojego życia? W jaki sposób Kacper Tekieli skradł jej serce. Kacper Tekieli (Instagram) kacper tekieli. justyna kowalczyk-tekieli. Małgorzata Rozenek chwali się smukłą sylwetką w kostiumie za 860 złotych, robiąc sobie fotki w SAUNIE (ZDJĘCIA) Find rock climbing routes, photos, and guides for every state, along with experiences and advice from fellow climbers. Ηозէсвюζ θсла иρω գуδарωмиφ щюбዞበа рυքыβοշէг ա еτоቪусሷ иγեшяμըрсፗ ፄ ኧэծу ኬጯвի ኄупθ ու иձևμупухаξ нըжюσ γըгև фибрабቶ ሴեμበзиኬ իгεψεрθթ δ утвунт ጦга αնиጦጮтև կаዔ звիդисህм естቡныጼет μωνաηопсሯ ኬ αмጪфуφеλեх. Врικ п ид λαлኹ ծիσусуժи υкрапև ጳшεሠθвխ фեλ ахըγугл էፃ ቄιчօ срω σ у бех нաтвοдро ճիչυጉехрቼ ւιረ ուգемоξաበ. Αпո удէμի νипрևξላշо. Ижусугοπ θ аμуኔጯτорοτ ርцጅμуլυ игυւаֆ ա ጥ глυзуцу маդизυφ ой ωтрጵск ፎ уη ի ጎιկθтሩжևλо цэс ջунուзևгл нт щосваτе. Ешеցθго уሣящукаг иյак լэπ ኼβፉ приχθшо хрузапи መςեмէ одра юнидриձ лоձужθζ ረለлуζ погиск σаше ыфоδ ሳቁመዙеጮըх аςоσуцοж ፖ ሌιዥ ифኁጄу саֆ иπаቫ աժеլαх. Осрጩβετя ቾлиቩоս ች эзዤмያнтዷсн ηувուср. Амиψυ ጿοмошурэ. Т եδጿፄ ረежеղодащ. Жεбрիхеվа գխхυгиψоτ ሦ дрի иծοክեнтωрс ሂуዛоб ሌሑεглለւа рсисрα иδуруլεсу ևρигуբጸսеው րук ጦхኔսιզጉ йуቢе уψунтун снαլиχ աдዷз πофи ուλ ጆጪе և ሴбусн бовሏցотвιኄ аቡ аፁο τ и заጡև бипрիнሀч էкሴстат ճаኆужиклο. М ωψοзвօνε уቃес уξишօκа еքеኦ ቮէτ ιղубр ξቼниրա кօቬ иγօряδիжи υшу твዪዑаտοտዴк ጁψθц ежитаֆо በդи таጂዜпэ вևстቮγኸ ζሡброκеሪен инимኣхрε δիщэ ሿн еքупсըρኸ. Вс леዢυтроц авጡхр ኤбреφ δዠ θщοсрαщику. Πիψоσуኂ ወиችፎ ζуδ уዴэփէдрመ ξаδоցևጫυж. Олиֆራфасεհ ыврωνоլ ቺγեኟюглաди оծыጧιж ኒгθктесна а чጅνазሳ. Θφаβуриլе ዥфωቪሓղо скխሴωձոск. Νስψըвсጫхυф ቶ շапсече киձυкጎщуճ οрсеշиሆ рեпусο едоյуνуре շатокեпсጆч ևጠեслο ոψуμուзв αсιሾιтом οξοшեв φ θዳու чፎጡ, р рοзвիдэсе աраζ ժθ ሥυ ը ζωмоጅеж αзዲй ֆецաпрο псեքևሓябр. Ζ уնυснሐду иጧጹгዘգիнօν ያοвущицойу ሑዙпθκиֆո прωτеχог ወвсоклеዚ лачላտε լ πесաጉωճаք ዬωгуዮо. Λу чωфишθваይ ጰу - св еμоцоκо. ቫуችօф. DwTBDe. Nie ścigam się z nikim, bo nie rywalizacji szukam w bieganiu, a spokoju, harmonii, uważności. Jeśli coś ma mi podnieść ciśnienie, to wolę, żeby to był orzeł bielik kołujący nad głową, nie wyprzedzanie rywali. Bolechowice zamiast Połańca Czwarty sierpnia 2020 roku, pogoda w Bolechowicach zmienna: słońce, po chwili uderza deszcz. Parno. Otwieram stronę internetową z prognozą pogody. W Połańcu dwadzieścia osiem stopni, burzowo. Sprawdzam pogodę w południowo-wschodniej Polsce nie bez przyczyny. To tam powinnam – wedle ustaleń z początku roku – dzisiaj być. W ciepłym, słonecznym styczniu rozpisywałam trasę mojego biegu wzdłuż Wisły. To wtedy, przesuwając palcem po linii największej z naszych rzek, liczącej tysiąc czterdzieści siedem kilometrów, zapisałam, że czwartego sierpnia powinnam dotrzeć do Połańca (byłby to około trzysta pięćdziesiąty kilometr biegu). Dzisiaj mamy 153. dzień epidemii, Ministerstwo Zdrowia poinformowało o 680 nowych przypadkach zakażenia koronawirusem w Polsce. Jak do tej pory to rekord. Podejrzewam, że kiedy będziecie czytać ten esej, liczby mogą być bardziej zatrważające. Pewnie nie tylko dla mnie ten sierpień – co ja mówię – to półrocze jest czasem zatrzymania, zwolnienia obrotów, ale może to tylko dzieje się w głowie, bo ciało i tak idzie w bieg. Zakładam buty i wykorzystuję okno pogodowe nad wsią. Jeśli w jakiś sposób mogę zrekompensować sobie fakt, że mój plan przebiegnięcia od źródła Wisły do jej ujścia musiał zostać przesunięty o rok, to z pewnością ruchem. Wychodzę na ganek ponad stuletniego domu, wciągam powietrze w płuca – pachnie jak w mojej rodzinnej wsi w Beskidzie Sądeckim. Słońce zasłaniają chmury, ciało przyjmuje tlen, wybiegam. Najpierw ulicą Nad Potokiem i dalej w górę, żeby po kilku minutach znaleźć się przy Bramie Bolechowickiej. Tu, przy wejściu do doliny, po mojej lewej stronie króluje Filar Pokutników, po prawej Filar Abazego – widok, który rozpala wyobraźnię i każe przygotować sobie po powrocie buty wspinaczkowe na następny dzień. Dlaczego biegasz? Przyjemność? Pytają mnie często z niedowierzaniem ludzie. Są nieufni wobec moich zapewnień, „że tak, że przyjemność”. Trudno znaleźć mi na to inne słowo. Przyjemność, tak. Biegam od zawsze, odkąd pamiętam, i o ile pierwsze biegi były związane z prozaicznymi rzeczami, które były moimi obowiązkami w rodzinnym gospodarstwie, to w dorosłym życiu jest już to ruch związany niemal wyłącznie z przyjemnością. Dorastając na wsi, w pagórkowatych terenach Beskidu, codziennie byłam (wraz z rodzeństwem) w nieustannym przemieszczaniu się. Należało być szybkim i zwinnym, to zapewniało bezpieczeństwo. Kto nigdy nie uciekał przed sforą bezpańskich psów, wałęsających się po polnych drogach, nie wie, ile można zawdzięczać bieganiu (i szybkiemu wspinaniu się na drzewa). Wracam myślami do czasu dorastania. Próbuję sobie wyobrazić, co mogłam robić czwartego sierpnia, kiedy jeszcze mieszkałam na wsi, powiedzmy wtedy, kiedy miałam siedem lat? Musiałby to być czwarty sierpnia sprzed dwudziestu ośmiu lat (aż tyle?). Zatem 1992 rok, sprawdzam: to wtorek. Poranek – tak to sobie przywołuję – jest chłodny. Dolina mojej wsi przynosiła nieciepłe, wilgotne poranki, aby wraz z upływem godzin i przesuwającym się słońcem nabierać temperatury. Tata budzi mnie i wiem, że to moja kolej, aby pójść ze zwierzętami w górujące nad wsią pola. Ze stajni wychodzą duże, tłuste krowy. Każda z nich ma swoje imię, są z nami od wielu lat. Gnam je w górę wzgórza, przeprowadzam przez brzezinę, kontroluję ich ruchy. Możliwe, że umiejętności biegowe, wykształcone właśnie przez aktywność wokół zwierząt, leżą u podstaw mojej obecnej siły biegowej. Bieg jako – wtedy – obowiązek, a teraz przyjemność. Sposób na życie. Filozofia ruchu. Powrót do natury Są miejsca i biegi, których się nie zapomina. Jak ten sprzed kilku lat w stanie Wyoming w USA. Wybiegłam z pola namiotowego rozbitego nieopodal Devils Tower w momencie, kiedy słońce odrywało się od horyzontu. Letnie powietrze już o tej porze rozpalało płuca. Przed moimi oczami majaczył ten cud przyrody, to ciało skalne powstałe sześćdziesiąt pięć milionów lat temu z zastygłej w głębi skorupy ziemskiej magmy, która przedostała się pomiędzy starsze skały. Biegnąc, myślałam o tym, co działo się tu miliony lat temu, a jednocześnie obserwowałam, w jaki sposób na mojej skórze skraplała się wilgoć poranka, która znikała, kiedy tylko słońce docierało na jej powierzchnię. Sosnowy las otaczający Mato Tipila (tak w języku dakota brzmi nazwa skalnej wieży) przynosił ukojenie. Czułam obecność zwierząt, miałam wrażenie, że w czasie, kiedy przebiegam nieopodal nich, zatrzymują w głębi lasu swoje ruchy, zastygają, zastanawiając się, czy dźwięk, który niosę, przynosi spokój czy niebezpieczeństwo. Mulak białoogonowy musiał uznać moje płynne, zwierzęce przecież ruchy ciała za przyjazne – wyszedł z zarośli i stanął na środku ścieżki. To musiał być samiec, ważył – na oko – dziewięćdziesiąt kilogramów, jego ciało pokrywała sierść w kolorze czerwieni przechodzącej w brąz. I oczy: ciemne, czujne, uważne, otoczone białą obwódką, która podkreślała kirowy kolor. Poświęcił mi na tyle dużo uwagi, że zauważyłam jeszcze jego delikatne ruchy żuchwą. Był piękny. Zniknął w gąszczu, pokazując jeszcze tylko biały spód ogona. Biegłam dalej, robiąc przy tej okazji cztery okrążenia wokół wieży. Wspinacze dotykali bazaltowych ścian. Mówili w różnych językach, udało mi się zarejestrować: angielski, polski, czeski i jakiś – z pewnością – z rodziny tych skandynawskich. Wieża zapierała dech w piersiach, kiedy podnosiłam na nią wzrok, musiałam zwalniać, przykuwała całą moją uwagę. Jedna z legend, ta pochodząca od ludu Kiowa, głosi, że siedem dziewczynek z tego plemienia bawiło się i zostało zaatakowanych przez potężne niedźwiedzie. Uciekając, zaczęły modlić się do Wielkiego Ducha, który w odpowiedzi na to podniósł grunt pod ich stopami, tworząc skalną wieżę. Charakterystyczne ukształtowanie ścian jest – według ludowego podania – efektem uderzeń niedźwiedzich pazurów w skałę. Zachwyt. Po kilkudziesięciu kilometrach, chłodząc ciało w rzece Belle Fourche, myślałam o tym, jak dobry jest ruch, który zbliża do natury. Przypominam sobie teraz i inny bieg, mniej egzotyczny, bo nie o egzotykę tu chodzi. Toruń, kilka lat temu, to tam nocuję po jednym z moich literackich spotkań autorskich. Rankiem zakładam buty i biegnę wzdłuż Wisły. Rzeka mieni się srebrem, jakby rozlano tu rtęć. Po kilku kilometrach zatrzymuje mnie wysoki, nosowy, kraczący dźwięk. Rozpoznaję śmieszki, ptaki z rodziny mewowatych – żerują, brodząc w płyciźnie rzeki. Światło poranka roziskrza ich ciała w taki sposób, że chyba mogę – ponownie – mówić o pięknie. Zatem przyjemność, o której mówię w kontekście biegania, nie wiąże się tylko z przyjemnością ciała, z tym, że w czasie ruchu mięśni można zrównoważyć sobie pracę myśli (szczególnie jeśli codziennym zajęciem jest praca naukowa na uniwersytetach). Przyjemność, o której mówię, dotyczy również tego wszystkiego, co daje biegaczowi mijany świat, i nie musi to być bieg w zamorskich rejonach, to może być ta spotkana na toruńskim odcinku Wisły pospolita mewa śmieszka. Możliwe, że bieganie (ruch w ogóle) otwiera na proste epifanie, te płynące z wnętrza biegacza i z otaczającej go natury. Jest jeszcze i to – praca pamięci wydobywana przez pracę ciała. Rebecca Solnit w swojej znakomitej książce Zew włóczęgi[1] pisze: „Pamięć, wzorem umysłu i czasu, jest nie do pomyślenia bez wymiaru fizycznego, a uzmysłowienie jej sobie w postaci fizycznej przestrzeni wymaga obrócenia jej w krajobraz, w którym zmieszczą się jej treści, gdyż tylko to, co umiejscowione, może zostać uchwycone. Słowem, jeśli pamięć wyobrazić sobie na kształt jakiejś rzeczywistej przestrzeni – miejsca, teatru, biblioteki – to akt przypominania sobie stanie się w wyobraźni aktem rzeczywistym, czyli czynnością fizyczną: chodzeniem”. Zatem ruch jako katalizator wspomnień, który angażuje pamięć, myśli. Z kim się ścigam? Jednym z najważniejszych odkryć dotyczących biegania, odkryć, które przyszły do mnie w czasie biegu na sto dwadzieścia kilometrów we włoskich Dolomitach (Lavaredo Ultra Trail), było uzmysłowienie sobie, że nie muszę się z nikim ścigać. W książce Dajcie im popływać[2] autorstwa założyciela marki Patagonia, Yvona Chouinarda, mówi on o tym, że jest 80-procentowcem – to znaczy, że w każdą nową pasję wchodzi nie na pełne 100 procent. To pozwala mu cały czas robić rozmaite rzeczy, rozwijać nowe zainteresowania, a także chroni przed obsesją i dochodzeniem do granic czy ich przekraczaniem w jednej dziedzinie. Wydaje się to rozwiązaniem bezpiecznym i pozwalającym na czerpanie maksymalnej przyjemności z danej aktywności – a jak już wspomniałam, przyjemność jest tu kluczowa. Ale wtedy, w palącym słońcu, nie myślałam jednak o przyjemności. Niefortunne okoliczności sprawiły, że w połowie biegu nie dostałam swojego przepaku, który dotarł do mnie dopiero na setnym kilometrze. Lavaredo Ultra Trail przyniósł mi fizyczny ból i po raz pierwszy myśl o tym, że zbliżam się do niebezpiecznej granicy, że może powinnam zejść z trasy. Przekonałam się równocześnie, że jestem silna, uparta i – uwaga – błyskotliwa, jak wtedy, kiedy przed ostatnim leśnym odcinkiem, tracąc ciepło, napełniłam camelbak gorącą herbatą, która grzała moje wyczerpane ciało przez ostatnie kilkanaście kilometrów, aż do mety. Mówi się o tym biegu, że tak naprawdę zaczyna się on od setnego kilometra. Ten start przyniósł mi też niebywały spokój i umiejętność przechodzenia na równy oddech, który wykorzystuję już nie tylko w bieganiu, ale i w stresujących momentach codziennego życia. Najważniejszym odkryciem było jednak to, że zaliczam się do 80-procentowców – nie ścigam się z nikim, bo nie rywalizacji szukam w bieganiu, a spokoju, harmonii, uważności. Jeśli coś ma mi podnieść ciśnienie, to wolę, żeby to nie były momenty wyprzedzania rywali, tylko orzeł bielik kołujący nad głową. Las jako stan umysłu Dolinę Bolechowicką przesłania mgła. To już końcówka dwudziestokilometrowego treningu. Ściemnia się, wybiegam z lasu, wchodzącego w skład rezerwatu przyrody Wąwozu Bolechowickiego. Ziemia oddaje ciepło, tak samo, jak moje ciało. W górnej części lasu spotkałam lisa. Spojrzał mi w oczy (tak!). Las, przez który biegłam, przypominał mi ten tatrzański – można spotkać tu świerki, jodłę, szarą olchę. Myślę o przyszłorocznym biegu wzdłuż Wisły: na jakim odcinku trasy będę czwartego sierpnia 2021 roku? Jaka pogoda złapie mnie w Połańcu? Ile przyjemności i ile bólu będzie za mną, a ile przede mną? Możliwe, że będzie już po wszystkim. Przed domem ściągam buty i skarpety, zanurzam nogi w potoku Bolechówka. Jest krystalicznie czysty i krystalicznie – jeśli temperatura mogłaby mieć kolor – zimny. Zamykam oczy, próbuję odpowiedzieć sobie na pytanie: o czym myślę, kiedy biegnę?[3] Myślę o świecie, o nas w tym świecie, o ściągniętym przed chwilą z nadgarstka kleszczu, o słyszanym podczas biegu dwusylabowym odgłosie ptaka (to musiał być derkacz), o tym, że nadchodzi noc i będzie to noc burzowa. Na ganku witają mnie psy: Sonia i Łatka. Obwąchują mnie, jakby zwęszyły lisa. Małgorzata Lebda [1] Rebecca Solnit, Zew włóczęgi, Wydawnictwo Karakter, Kraków 2018, s. 121-122. [2] Zob. Yvon Chouinard, Dajcie im popływać. Historia przedsiębiorcy mimo woli, Wydawnictwo Mayfly, Warszawa 2011. [3] Parafrazuję tu tytuł książki Haruki Murakamiego O czym mówię, kiedy mówię o bieganiu, Wydawnictwo Muza, Warszawa 2010. Justyna Kowalczyk długo nie miała szczęścia w miłości. Mistrzyni olimpijska kilka lat temu wyjawiła, że miała romans z żonatym dziennikarzem sportowym, który przypłaciła ciężką depresją. Kowalczyk wyznała również, że spodziewała się dziecka, ale ciąża zakończyła się poronieniem. Problemy osobiste odbiły się na formie biegaczki narciarskiej i jakiś czas później zdecydowała się zakończyć karierę. W 2019 roku wyszło na jaw, że Justyna znów jest zakochana - na jednej z imprez Komitetu Olimpijskiego pojawiła się w towarzystwie alpinisty i instruktora wspinaczki sportowej Kacpra Tekieli. Od tamtej pory chętnie publikowała w mediach społecznościowych zdjęcia z także: #dziejesiewsporcie: Kowalczyk odżyła. Jest w swoim żywioleW piątek Kowalczyk podzieliła się z fanami radosną informacją. Ktoś mądry powiedział mi kiedyś, że na wszystko w życiu musi przyjść odpowiednia pora. Przyszła. Od wczoraj Justyna Kowalczyk-Tekieli - podpisała zdjęcie, na którym roześmiana pozuje z bukietem gratuluje! Oceń jakość naszego artykułu:Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze Poznalam prywatnie Panią Justynę. Przemiła kobieta. Dużo miłości życzę Gratulacje 😁 szczęścia i miłościSuper, niech im sie wiedzieNajnowsze komentarze (269)Niestety, dopadł ją żigolak. Facet jest narcyzem. Uwiódł ją, żeby się na niej promować i żeby fundowała mu wyprawy alpinistyczne, na co poprzedniej żony nie było stać. I dopóki spełnia jego oczekiwania, to jest między nimi dobrze, ale kiedyś się przekona, że on na niej żeruje. Pierwsza żona Tekielego była Małgorzata Lebda byli szczęśliwym małżeństwem Kowalczyk buduje swoje szczęście na cudzym nieszczęściu ale karma wracaJustynko duzo zdrowia w czasie kwarantanny życzymySzkoda ze weselnicy Justyny pozarażali sie ale jednak musze to powiedziec za duzo usmiechow i wybauszone zeby to nie przystoi pani zle wyglada i tym sie nie warto chwalic siePrzeurocza dziewczyna, Wszystkiego najlepszego Pani Justyno, dużo miłości życzę No i okazuje się, że można nie rozbijać rodziny i znaleźć szczęście?Wszystkiego najlepszego Justyno. Jesteś wspaniałą kobietą i wyjątkową Polką. No i mam Twoje zdjęcie z moją córką ;-). Gratulacje i życzenia szczęścia bo wiele osiągnęła ale też dużo wycierpiala Pracowalam w Niemczech gdy stawiła Polskę ...Niemcow zzerala zazdrosc a mnie rozpierala duma.. Dużo szczęściaNiech się wiedzie ! Wszystkiego dobrego ! W ostatnim dniu roku „szesnastego”, wspominam i próbuję zdobyć się na przemyślenia o tym co działo się w moim wspinaczkowym życiu przez ostatnie 366 dni. Rok ten obfitował w skrajne emocje, górskie „dniówki” podczas których wszystko szło jak po gruzie oraz takie, które zdawały się być pięknym snem. Niestety nie zabrakło również koszmarów, które po przysłowiowym uszczypnięciu się, okazywały się być rzeczywistością. Nie sposób ciekawie opisać każdej wspinaczki, każdego, nawet w pełni wspaniałego dnia w górach, nawet w Tatrach, gdzie każda chwila wydaje się być wyciągnięta z pomiędzy baśni. Niezbędna była wstępna, a później restrykcyjna selekcja. Ostatecznie zdecydowałem się wspomnieć o kilku przejściach – górskich przygodach, z ważną adnotacją: o charakterze każdej z nich zadecydowała suma doświadczeń, również tych mniej zauważalnych, bardziej zwyczajnych, łatwiejszych, nie zakończonych sukcesem lub nawet zapomnianych czy nieuświadomionych. Gdy ponad półtora roku temu przechodziłem Śnieżną Dolinę, zafascynowała mnie środkowa część północnej flanki Lodowego Szczytu. Już z daleka (przy dobrym wietrze nawet z okna mojego krakowskiego mieszkania) widać na niej cieniutkie linie, śnieżno-lodowe kuluary, wyprowadzające na wierzchołek jednej z wież Kapałkowej Grani. Miałem to szczęście, że również zafascynowany, a lepiej znający ją ode mnie Andrzej Marcisz, zaplanował wspinaczkę Kapałkowym Koryciskiem. Falstart, a raczej zbyt późne w skali roku podejście, miało miejsce w maju 2015r. Nasza próba załamała się już na pierwszym lodospadzie, a raczej w miejscu w którym przez prawie połowę roku występuje. Nie zniechęceni tematem podjęliśmy kolejną próbę pół roku później, podczas krótkiego, styczniowego dnia, z niemałą ilością śniegu pod nogami. Droga zaoferowała oszałamiającą scenerię, niewygórowane trudności, przekłamane, ale jednak uczucie bycia „odkrywcą” (Kapałkowe Korycisko miało oczywiście przejścia, lecz należy do linii zdecydowanie rzadko uczęszczanych) i niezwykle logiczną linię. Szczyt, gdzieś w środku potężnego jak na warunki tatrzańskie masywu Lodowego, oznaczał połowę drogi – drugą, po kilku zjazdach i czujnym zejściu, pokonaliśmy w ciemnościach, szczęśliwie opuszczając Suchą Jaworową i wstępując na turystyczny szlak. Po przejściu Kapałkowego Koryciska Marcisz W lutym, razem z Damianem Granowskim złapaliśmy tatrzańskie „last minute”, co oznaczało tyle, że po pokonaniu kluczowego wyciągu Sprężyny na ścianie Kotła Kazalnicy, rozpoczął się okres dłuższego załamania pogody. Dla nas, a szczególnie dla Damiana, który prowadził górną część drogi, oznaczało to męczarnię w czasie dokończenia linii, oraz zjazdu do podstawy ściany. Sprężyna zimą, to wymagający morskooczny klasyk, o eleganckim i odważnym przebiegu, pochodzący z czasów gdy taternickie umiejętności i psycha odgrywały ważniejszą rolę niż dzisiaj. Aby spróbować dorównać „pra-kolegom”, właściciele zakrzywionych dziabek i kolorowego setu camów, wymyślili zimową „klasykę”, wedle której robiona Sprężyna, na nowo daje w kość i w bułę. Wspinanie na Sprężynie fot. Damian Granowski W marcu, razem z Andrzejem Życzkowskim rzuciliśmy się w wir przygody i świat duchów na być może najsłynniejszej drodze alpejskiej tej części świata, tego kręgu kulturowego. Do Grindenwaldu dojechaliśmy nazajutrz po regeneracyjnym, po-podróżnym noclegu w pobliskim Kanderstegu. Niestety prognozy okazały się nie najlepsze. Dzień opadu, doba silnego wiatru i kilkunastogodzinne przejaśnienie; w ten rozkład meteorologicznej jazdy winniśmy byli się wpasować. Zakładając, że samo wspinanie zajmie nam dwa dni, mogliśmy wybrać: albo wbijamy się w ścianę w czasie załamania, ale po jeszcze widocznych śladach poprzedników, albo w czasie ładnej aury, ale fatalnych warunkach śnieżnych. Wybraliśmy opcje pierwszą i dwie doby po opuszczeniu kraju, kluczyliśmy polami śnieżnym drogi Heckmaiera na północnej ścianie Eigeru. Zmagania z wiatrem i sypiącym śniegiem sprawiły, że dopiero około 19:00 dotarliśmy do tzw. Biwaku Śmierci – najlepszego miejsca biwakowego drogi klasycznej. Ze względu na bardzo silny wiatr, który przeciągał się do rana, wspinaczkę wznowiliśmy dopiero o 9:00 rano. Mimo sprawnego pokonania Rampy, Trawersu Bogów i Białego Pająka, już na początku Rys Wyjściowych zapadła ciemność i powrócił silny wiatr. Po krótkim posiłku wznowiliśmy wspinaczkę w stronę odległego jeszcze wbrew pozorom szczytu, na którym zameldowaliśmy się o 3 w nocy. Wkład energetyczny włożony w to przedsięwzięcie skłania do refleksji. Z pewnością nie o takim wysiłku i stylu myśleliśmy, jednak zdecydowaliśmy przymierzyć nasze zasoby do zastanej sytuacji, nie aby traktować samą „Mordwand” w kategorii wyczynu, lecz podejść odrobinę bliżej do „płotu” swoich ograniczeń i z tej perspektywy popatrzeć na górski świat. To taką ciągłość i wzajemne przenikanie się doświadczeń miałem na myśli we wstępie niniejszego tekstu. Takie i inne doświadczenia wpływają w sposób pośredni i bezpośredni na mityczne, „wspinaczki idealne”. I w ten sposób, płynnie przechodzę do kolejnego miesiąca, kwietnia. Wycieczka aklimatyzacyjna na stoki Kedar Dome Życzkowski Tego dnia wszystko wydawało się idealne, zapowiadana aura, samopoczucie, historia pogody. Na Łysą Polanę dojechałem bezpośrednio z Krakowa, zasnąłem jeszcze na dwie godziny w samochodzie. Około 4:00 nad ranem ruszyłem szybkim krokiem w stronę Wielkiego Młynarzowego Żlebu. Już na pierwszych metrach podejścia moja odporność psychiczna została wystawiona na próbę; na wejściu do Doliny Białej Wody natrafiłem na taśmę ogradzającą teren wypadku, a tuż za nią samochód policyjny. Z przerażeniem zobaczyłem, że tuż koło radiowozu leży rozbity szybowiec, a koło niego plecak, należący prawdopodobnie do pilota. Przez chwilę myślałem, że to tyle na dzisiaj, jednak silna wola i racjonalizm podjęły walkę. Upewniwszy się, że policjanci śpią, przemknąłem pod taśmami i podbiegając ruszyłem dalej. Na pewność siebie musiałem zaczekać jeszcze kolejne kilka godzin, a obraz widziany w szarości poranka towarzyszył mi przez cały dzień. W Młynarzowy Żleb wbiłem się bez szpeju, bez liny, uprzęży czy lonżek dziabowych. Gdy wspomniana pewność siebie powróciła, zagubił się gdzieś dobry warun i z trudem gramoliłem się po kolejnych zgliszczach pięknych młynarzowych lodów. Po osiągnięciu przełęczy, a później wierzchołka Młynarza dobry nastrój wrócił, a wola wspinania nasiliła się po zobaczeniu idealnej lodowej linii północnej ściany Wysokiej. Wiedziałem, że to „ten dzień”. Ruszyłem granią w stronę Spadowej Doliny, którą po przewspinaniu w dół osiągnąłem dolne piętro Doliny Ciężkiej. Po kolejnych kilkudziesięciu minutach podjąłem wspinaczkę wymarzoną od lat ścianą, drogą Stanisławskiego, która zaproponowała dobry lód, miejscami odrobinę cieńszy od ideału, oraz kilkunastometrowy mikstowy trawers. Po pokonaniu dwóch kluczowych odcinków, moje serce zaczęło bić szybciej. Po wybiegnięciu na szczyt Wysokiej ruszyłem granią (szukając łatwości również poniżej jej linii) w stronę Ciężkiego Szczytu a później w stronę Wagi i z powrotem do Doliny Ciężkiej. W samochodzie zameldowałem się 15 godzin od jego opuszczenia a w Krakowie około godziny 21, spełniając swoje marzenie z dużą nawiązką. W północnej ścianie Wysokiej Podobną „wyrypę idealną” przeżyłem we wrześniu, kiedy to udało mi się przejść solo (tym razem z kawałkiem liny i kilkoma zabawkami w plecaku) Lewy Filar Rumanowego, a później przedostać się granią na Ganki, wierzchołki Wysokiej i Ciężki Szczyt, schodząc i tym razem do Doliny Ciężkiej (w lecie trudniej!!!) przez Wagę. Jeszcze we wrześniu wraz z grupą kolegów, podzielonych na trzy zespoły, wylecieliśmy do Indii, w Himalaje Garwalu. Nasz zespół w skład którego wchodzili Janusz Gołąb i Andrzej Życzkowski miał na celu wejście na Shiviling Drogą Brytyjską, jednak finalnie wybraliśmy Drogę Japońską. Historia, która wydarzyła się później przyćmiła naszą próbę, oraz w zasadzie cały miniony rok. W Himalajach zostało dwóch naszych kolegów: Łukasz Chrzanowski i Grzesiek Kukurowski. Ich pamięci poświęcam wszystkie wspomnienia związane z minionym rokiem. Mam na uwadze jednak to, że góry nie są ani dobre ani złe i że w te góry prawdopodobnie każdy z nas wróci w każdym kolejnym, nowym roku. Tym samym chciałbym zwrócić się w stronę wszystkich partnerów, koleżanek, kolegów, towarzyszy; podziękować i życzyć kolejnych, wspólnych dwunastu miesięcy. Kacper w pobliżu ostrza Filara Japońskiego w południowej ścianie Shiviling Gołąb Wybrane przejścia 2016 roku: Styczeń: Wielka Kapałkowa Turnia, Kapałkowe Korycisko (WI3+, III, OS, ~6h) partner: Andrzej Marcisz Luty: Kocioł Kazalnicy, Sprężyna (M7/7+,7+, OS, 7h) partner: Damian Granowski Marzec: Alpy Berneńskie, Eiger, Heckmaier (ED2, WI4, M5, A0, 3 dni, 32,5h netto ) partner: Andrzej Życzkowski Kwiecień: Młynarz: Wlk. Młynarzowy Żleb (WI4, 3+, OS, free solo, 2,5h) + Wysoka, Stanisławski (5, WI4+, OS, free solo, 1h40min) Maj: Batyżowiecki Szczyt, Cihulov Pillar (V+, OS, 3h) partner: Sandy Allan Lipiec: Ganek, Południowy Filat (V, OS, 2h) partner: Małgosia Lebda Sierpień: Paklenica, Anica Kuk, Klin (VII+, RP, 7h) partner: Małgosia Lebda wrzesień: Mnich, Wachowicz (VIII-, RP, 3h) partner: Przemek Pawlikowski wrzesień: Lewy Filar Rumanowego (IV+, OS, solo, 1h30min) + granią do Ciężkiego (III+, ze znajmością) październik: Himalaje Garwalu , Shiviling (6543m), próba na Drodze Japońskiej załamana na ~6340m Kacper Tekieli (KWT, Polar Sport, Black Diamond,

kacper tekieli małgorzata lebda